Aðgangur bannaður

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það vantar mikilvæga staðreynd inni í frétt mbl.is.

Hún er sú, samkvæmt því sem kom fram í kvöldfréttum Stöðvar 2, að áður  en til óspektanna kom höfðu þingverðir meinað hópnum aðgang að þingpöllunum.

Nokkuð sem hefur verið réttur borgaranna frá því að Alþingi var stofnað, og endurreist, að því er ég best veit.

RÚV sagði það í kvöldfréttum vera einsdæmi að ráðist væri inn í þinghúsið með þessum hætti.

Var það ekki einnig einsdæmi og í fyrsta skipti í sögu lýðveldisins að almenningi væri meinaður aðgangur að pöllum Alþingis?

Öryggiseftilit mun nú verða hert á Alþingi, að sögn Helga Bernódussonar, skrifstofustjóra Alþingis.

Hvað mun svo koma næst?

Öryggishlið og vopnaleit?

Bendir þetta ekki til að ungi maðurinn sem borinn var út úr Alþingishúsinu hafi sitthvað til síns málsþegar hann hrópaði: "Fasistar!" - ?

Það var annars grátbroslegt að sjá lögregluna koma að aðalinngangi hússins læstum! 

Í kvöldfréttum sjónvarpsstöðvanna koma fram að þingvörður og  tveir lögreglumenn hafi slasast í átökunum sem brutust út. Samkvæmt áreiðanlegri heimild er annar lögreglumaðurinn slasaður á öxl, eftir að hafa verið bitinn, hann hefur líklega verið jakkalaus.

Ólæti á þingpöllum

Bein útsending frá Aþenu

Ég var að horfa á  beina útsending og lýsingar frá óeirðunum í miðborg Aþenu á Sky News rétt í þessu. Útsending annarra frétta er rofin öðru hvoru til að sýna frá ástandinu þar.

Svei mér þá, að horfa á þetta leiðir hugann að bók Dorisar Lessing, "Minningar einnar sem eftir lifði"(The Memoirs of a Survivor) og hvort þetta gæti verið upphafið að ástandi eins og því sem lýst er í þeirri bók, þar sem sú þjóðfélagsskipan sem við þekkjum hefur leysts gjörsamlega upp og algjör ringulreið ríkir.

Kvikmynd var gerð var eftir bókinni árið 1981. Ég hef ekki séð myndina, en hún virðist fylgja bókinni að mestu, eftir því sem lesa má á IMDb.

Óvægnar innheimtuaðgerðir

Talandi um óvægnar innheimtuaðgerðir: Munið þið eftir fréttinni frá Selfossi þar sem verktakar (iðnaðarmenn) fóru inn í nýfrágengna björgunarmiðstöð Björgunarfélagsins Árborgar og rifu allt út aftur, vegna vangoldinna reikninga?

Mér fannst undarlega lítið veður gert út af þessari frétt.

Líklega eru engir þeirra karla sem stóðu fyrir endurheimtingunni á því sem þeir höfðu rétt lokið við að koma fyrir útivistarmenn, sem gætu þurft að láta gera leit að einhvern daginn. Vonandi lenda þeir heldur ekki í því að einhver úr fjölskyldunni missi stjórn á bílnum og endi úti í Ölfusá.

Myndin með færslunni er tekin af heimasíðu félagsins og sýnir björgun bíls úr Ölfusá.

Mótmæla innheimtuaðferðum

Lolita

 Í óbeinu tilefni af nýlega uppkveðnum sýknudómi.

Hver stal kökunni úr krúsinni í gær?

Þetta er samtalsleikur: Þátttakendur, sem eru númeraðir í byrjun, sitja í hring og klappa, ýmist á hné sér eða lófum saman (byrja á hné). Einn er fenginn til að byrja leikinn. Menn verða að halda taktinn allan tímann, ef þeir ruglast eru þeir úr. Hinir sem eftir eru verða líka að fylgjast með því hvaða númer detta út, því ef þeir nefna númer einhvers sem er úr, eru þeir sjálfir úr leik.

Allir byrja: "Hver stal kökunni úr krúsinni í gær?"
Byrjandinn eða sá sem datt síðast úr: "Númer þrjú stal kökunni úr krúsinni í gær"
Númer þrjú svarar: "Ha ég?"
Hópurinn: "Já, þú",
Númer þrjú: "ekki satt",
Hópurinn: "Hver þá?"
Númer þrjú: "Númer tíu stal kökunni úr krúsinni í gær."..............

Og þannig heldur leikurinn áfram. Þegar fáir eru eftir er hert á taktinum, og þarf þá sjaldan að bíða lengi eftir sigurvegaranum.

Góða skemmtun!

Öryrkjamálið

Ég tók út færsluna sem ég skrifaði vegna öryrkjamálsins sem Gerður Kristný talaði um í ræðu sinni á baráttu- og mótmælafundinum á Austurvelli síðast liðinn laugardag; ég kunni ekki við að hafa þessa færslu þarna inni, þar sem það mátti túlka hana sem öfund út í fatlaða konu, sem eflaust hefur átt mjög erfiða ævi vegna þess hryllings sem hún lenti í ung að árum.

Það var alls ekki meining mín með færslunni, - heldur var meining mín að pæla í því hvað fólki gangi almennt til með að eiga milljónir inni á bankareikningum og í bréfum, frekar en að nota þá, - það er að segja að safna stöðugt meira fé og ávaxta það, þó inneignin sé orðin þokkaleg.

Eins og Ragnar Önundarson, frændi minn, sagði einu sinni, ef ég man þetta rétt, í viðtali þegar hann var sjoppustjóri í MH: "Peningar eru til þess að nota þá, ekki til þess að eiga þá." Því er ég sammála.

Jólaálfur

Þessi sæti jólaálfur heitir Tinna og er í sambúð með Úlfi jólasveini.

Jólalag

Gessó :

Þetta er æðislegt!

Vonandi fáum við margar fréttir sem þessar í framtíðinni.

Ég segi eins og fleiri, ég hlakka til að smakka...

Heilhveitið er selt í versluninni Góð Heilsa Gulli Betri,  Njálsgötu 1, Reykjavík.

Alíslenskt heilhveiti frá Þorvaldseyri

Fúlustu jólagjafirnar

Dagblaðið DV er í dag með pistil þar sem fólk segir frá skrítnustu jólagjöfum sem það hefur fengið. Þar kennir ýmissa grasa.

Ég man reyndar ekki eftir að hafa fengið jólagjafir sem mér þóttu skrítnar, en ég man eftir tveimur sem ég varð frekar fúl yfir.

Fyrra skiptið var þegar ég fékk pakkann frá móðurömmu minni jólin 1962, þegar ég var 11 ára, eða þar um bil. Ég fann strax að pakkinn var harður en ekki mjúkur eins og vanalega þegar ég fékk fallega, handprjónaða vettlinga frá ömmu í jólagjöf. Þegar ég opnaði pakkann komst ég að raun um að í honum var bók, sem yfirleitt var kærkomin jólagjöf, en bókin reyndist vera ástarsaga eftir Ingibjörgu Sigurðardóttur (sem skrifaði væmnar ástarsögur eftir formúlunni læknir-hjúkka, sýslumannssonur-vinnukona, mig minnir frekar að þessi bók hafi verið um það síðarnefnda), sennilega keypt í kaupfélaginu í Haganesvík í Fljótum. Ég kvartaði strax við mömmu undan því að ég hefði ekki fengið hina hefðbundnu vettlinga, - mamma sagði eitthvað á þá leið að ég yrði að gá að því hvað amma ætti mörg barnabörn, konan sem átti 11 uppkomin börn (það 12. og yngsta dó vöggudauða), flest gift og komin með nokkur börn, henni hefði sennilega ekki unnist tími til að prjóna vettlinga handa þeim öllum.

Ég pældi víst í gegnum þessa bók, en fannst ekki mikið til koma, sem vonlegt var með aðdáanda Kapitólu og Ævintýrabókanna eftir Enid Blyton, Kapitólu las ég 6 sinnum og Ævintýrafjallið, sem var eina bókin í flokknum sem til var heima, jafn oft, hinar bækurnar í seríunni þurfti ég að fá lánaðar. Eins hefði Theresa Charles líka átt upp á pallborðið, ég man að ég marglas með andakt bók eftir hana sem hét "Sárt er að elska", ég held ég muni söguþráðinn enn í meginatriðum.

<- Skálarnar mínar voru ekki með munstri.

Hin gjöfin var jólagjöf númer 2 frá mínum fyrrverandi, jólin áður hafði hann gefið mér slopp sem var fínasta gjöf. Önnur jólagjöfin sem ég fékk frá þessum eina manni sem ég hef gengið upp að altarinu með (reyndar síðar) voru tvær eldfastar skálar. Ég hafði satt að segja átt von á einhverju rómantískara frá kærastanum, sem þá var. Þegar ég spurði hann að því hvernig í ósköpunum honum hefði dottið í hug að mig langaði í eitthvað sem tilheyrði eldhússtörfum í jólagjöf, þar sem við vorum ekki einu sinni byrjuð að búa og þar af leiðandi ekkert farið að reyna á snilld mína við slíkt (reyndar hefur hún aldrei getað talist mikil), þá svaraði að hann að hann hefði ekkert vitað hvað hann ætti að gefa mér, og mamma hans hefði stungið upp á þessum skálum sem hún hefði séð í K.Þ. og væru upplagðar handa upprennandi húsmóður.

Æ, mitt rómantíska hjarta átti dálítið bágt að taka við þessari vel meintu og hagkvæmu gjöf!

En líklega er þó skárra að taka slíka gjöf upp í faðmi fjölskyldunnar en eitt af hjálpartækjum ástarlífsins, sem ein þeirra sem segir frá í DV segir hafa komið upp úr pakkanum frá kærastanum við þær aðstæður - ég veit að ég hefði orði jafn rauð í framan og eldföstu skálarnar ef þetta hefði komið fyrir mig. Þó auðvitað megi einnig líta á hjálpartæki ástarlífsins sem praktískar gjafir, á sinn hátt...