Grátur

Ég sit í þögn

er að lesa blöðin

þegar barnsgrátur

kveður sér hljóðs úti á götunni

mikill og sár.

Hann vekur ósjálfrátt upp

minningar frá löngu löngu

liðnum dögum

þegar eyru mín og hjarta þekktu hvern tón

í  hljómkviðu grátsins í götunni.

 

Ég las þetta ljóð í minningargrein í Morgunblaði dagsins nú í morgun og það höfðaði mjög sterkt til mín. Höfundar er ekki getið; ég veit ekki hvort höfundur þess er konan sem greinin er um,Guðrún Albertsdóttir, eða einhver annar. Ef einhver veit þetta þætti mér gott að frétta það.