Skítur

Er það vegna þess hversu stutt er síðan stór hluti þjóðarinnar gekk örna sinna í fjósflóra að mörgum er svo gjarnt að klifa á orðinu skítur þegar þeir býsnast yfir ráðdeildarleysinu í forystu þjóðarbúsins?

Ég segi fyrir mig að ég er fæ klígju af að lesa pistla þar sem sífellt er klifað á þessu orði í ýmsum útgáfum: Stjórnvöld skitu upp á bak, skitu niður eftir öllu; það er skítalykt af málum; og fólk sem er ekki sammála þeim sem setja fram hinar og þessar skoðanir eru gjarnan vændir um að vera skítkastarar.

Núverandi þjóðhöfðingi landsins lét sig  meira að segja hafa það á sínum tíma, fyrir ekkert svo mjög mörgum árum síðan, að tala um skítlegt eðli manns úr ræðustóli á Alþingi - í stað þess einfaldlega að segja manninn illa innrættan. - Líklega vissi hann sem var að fyrra orðalagið myndi vekja meiri eftirtekt og jafnvel hrifningu sumra landa hans.

Á hvaða plani eru Íslendingar?

Er nema von að oft náist ekki mikill árangur við að ræða málin svo mark sé tekið á meðan hugsunarháttur og orðfæri fólks er enn í flórnum, þó svo flestir búi nú í húsum af mun veglegri að gerð en þekktust fyrrum ?!

Þó Búkollu blessaðri séu auðvitað slíkar samlíkingar nærtækar, þegar tekið er tillit til hefðbundinnar búsetu hennar...

Athugasemdir

[Óskar Arnórsson, 22.11.2008 kl. 11:04]

'islendingar er á lágu plani þegar kemur að opinberum embættismönnum. Mér leiðist líka þetta skíta tal vafið inn í málefni sem koma því ekkert við. Ég þurfti marga mámuði til að venja mig af mesta ósómanum, og er langt komin. Það slæðist inn eitt og eitt skakkt orð.