Trúfræðsla í grunnskólum

-Kynnist Kristinni sköpunartrú og skoði sjálfan sig, umhverfi sitt og samskipti við aðra í ljósi hennar – Kynnist frásögnum af fæðingu Jesú, lærieinfalda jólasálma og kynnist íslenskum jólasiðum – Kynnist sögum af bernsku Jesú og heyri um daglegt líf og aðstæður á hans dögum – Kynnist afstöðu Jesú til barna, m.a. með frásögunni Jesú blessar börnin – Fái tækifæri til leikrænnar tjáningar á atburðum úr biblíusögunum – Heimsæki kirkju og skoði helstu kirkjumuni – þekki tilefni páskanna – geri sér ljóst hvað bæn er og læri að þekkja Faðir vor, kvöld og morgunbænir – o.s.frv. ( tekið úr námskrá grunnskóla )

"Þetta er meðal þess sem kenna á í kristnifræði fyrir 1. bekk. Hér er að sjálfsögðu ekkert kristinboð á ferð eins og allir sjá."

Þetta sem stendur hér að ofan, á eftir því sem tekið er úr námsskrá grunnskóla, sagði Arnold nokkur í athugsemd við færslu sr. Baldurs Kristjánssonar í bloggi hans um þjóðkirkjuna og stöðu hennar. Dæmi nú hver sem vill.

Ég held að ég sé farin að skilja reiði trúleysingja út í kerfið betur við að lesa þessi atriði úr námsskránni. Hafði satt að segja ekki hugmynd um að það sem heitir trúfræðsla innan skóla næði til alls þessa. Sýnist þetta vera þó nokkur breyting frá þeim tíma sem ég var í barnaskóla (jú, það er langt síðan!). Að vísu las ég nú aldrei þá námsskrá sem mér var kennt eftir.

Auðvitað er minni mitt ekki óbrigðult eða altækt um uppfræðslu þess tíma almennt, þar sem bæði var að ég gekk í sveitaskóla og var einnig mjög sátt við þá kristinfræðikennslu sem ég fékk, sem fólst í að læra Biblíusögur og útskýringum kennarans á þeim. Engin Jesúleikrit þar, það var ekki fyrr en ég flutti til Reykjavíkur að ég varð svo fræg að fá að leika vitring í skólaleikriti. Minnist þess að vísu ekki að það hlutverk hafi mótað mig verulega. Að vísu lét hún Kristjana mín okkur, þessi 9-11 börn sem sóttum skólann hennar, fara með stutta bæn í upphafi skólastarfs hvern morgun, eða syngja einhvern söng, annað hvort af trúarlegum eða þjóðræknislegum toga. Ég held að við krakkarnir höfum ekki skaðast á nokkurn hátt af þessu, nema síður væri, og þetta hafi jafnvel hjálpað til við aga, að eiga svona stund að morgni til með kennaranum. Til dæmis held ég að sá nemanda hennar sem hvað mesta frægð hefur hlotið, Guðmundur Guðmundsson, Erró, hafi ekki látið trúfræðslu okkar góðu kennslukonu íþyngja sér um ævina. Hef alla tíð staðið í þeirri meiningu að þetta hafi verið eitthvað sem hún tók upp hjá sjálfri sér, en ekki farið eftir námsskrá, alla vega man ég að krakkar í öðrum sveitskóla sem ég sagði frá þessu urðu undrandi og könnuðust ekki við slíkt úr sínum skóla. En þau fengu nú heldur ekki að gera vinnubækur (sem var held ég úr námsskránni) og myndir til að klippa út og líma í þær, eins og Kristjana útvegaði okkur úr Reykjavík, heldur ekki að standa upp í tímum og gera teygjuæfingar, eins og hún lét okkur gera (sem var örugglega ekki í námsskrá, kannski var þó eitthvað um leikfimi þar, sem erfiðleikum gat reynst bundið að uppfylla af ríflega sextugum kennara úti í sveit).

Þarna austur á Kirkjubæjarklaustri ólst lítil stúlka upp í nánu sambýli við merkilegan hluta af íslenskri kirkjusögu - lék sér ofan á og gekk fram hjá daglega á leið í og úr skóla klausturrústunum sem þar er verið að grafa upp - og sr. Jón Steingrímsson var auðvitað sú hetja sem hæst bar í sögu héraðsins, ófá skiptin sem við fengum að heyra innfjálga lýsingu á eldprédikun hans, sem haft er fyrir satt að hafi varnað því að staðurinn færi undir hraun - hlustaði oft á samræður Gyðríðar Jónsdóttur, móður Jóns úr Seglbúðum, fyrrum þingmanns, við foreldra mína um aðaláhugamál hennar, sem var bygging kapellu á staðnum í minningu eldklerksins, sem henni tókst og að hrinda í farmkvæmd - ferðir út að stuðlabergsmynduninni austan við staðinn sem nefnd er Kirkjugólf í daglegu tali og við systurnar gerðum okkur að leik að þramma um og syngja: Svona gerum við þegar við göngum Kirkjugólf - Sönghellirinn, sem við klifruðum upp að, stóðum svo framan við syngjandi og þóttumst vera nunnur að syngja til aðvífandi munka sem sæjust koma ríðandi neðan úr Landbroti, - Systrastapi, sem ég hef ekki enn í dag orðið svo fræg að fara upp á, því þá var ég of ung, en í dag er ég of gömul (þung á mér), þar sem eru tvær þúfur, önnur grænkar á sumrin en hin ekki...

En það var þá og nú eru breyttir tímar, þjóðfélagið hefur breyst og við verðum að horfast í augu við það. Verður lýðræðisríki ekki að taka tillit til allra trúhópa, eða þeirra sem eru engrar trúar, innan skólakerfisins - þó svo að við göngum ef til vill ekki eins langt og Frakkar, sem banna að börn beri á sér trúartákn innan skólanna - ? Held að enginn fari fram á slíkt hér á landi, enn sem komið er, heldur aðeins að börnin séu ekki uppfrædd að foreldrum þeirra forspurðum um það sem þeir telja uppspuna og hindurvitni.

Ég veit ekki síðan hvenær þessi námsskrá er sem þetta er tekið úr, en ég held að það sé vel tímabært að endurskoða sum af þessum atriðum sem talin eru upp að heyra skuli undir trúfræðslu, með tilliti til að gætt verði hlutleysis í trúmálum - að minnsta kosti tel ég að setja verði inn ákvæði um að leita þurfi eftir samþykki foreldra til að kennt verði eftir henni óbreyttri hvað varðar útlagningu sköpunarsögunnar, kennslu bæna og sálma og kirkjuferðir. 

Áskorun

Aðventu-átak.

 

Þórdís Tinna,  Moggabloggari númer eitt,  er engin venjuleg kona.

Hún er skemmtileg, alltaf að hjálpa öðrum og sér það jákvæða við nánast allar kringumstæður.

Eins og flestir vita, á hún við alvarleg veikindi að stríða. 

Það þarf ekkert að kynna Þórdísi Tinnu, svo þekkt er hún orðin fyrir að vera hún sjálf.

Nú er rétti tíminn til að sýna Þórdísi Tinnu stuðning í verki. 

Sýnum samstöðu og styðjum við hana og dóttur hennar, Kolbrúnu Ragnheiði, svo þær geti notið hátíðanna, lausar við fjárhagsáhyggjur.  Þúsundkall eða Fimmþúsundkall..... allt hjálpar.

 

Bankareikningur

0140-05- 015735.     Kt.101268-4039

 

Ég skora á aðra bloggara að taka þátt og birta samskonar færslu á sinni síðu.

Menntun - menning

Til þess að börnin okkar verði ekki menningarlegir vanvitar ber okkur að fræða þau um margvíslega hluti. Til þess eru skólar góðar stofnanir. Meðal þess sem okkur ber að fræða þau um svo þeim megi farnast vel í samfélaginu eru grundvallaratriði náttúruvísinda, stærðfræði, heimspeki, félagsfræði, lista og sögu.

Til þess að börnin okkar geti orðið vel að sér um heiminn sem við lifum í verða þau að læra um heimspeki og trúarbrögð hinna ýmsu heimshluta, svo þau getið skilið menningu og sögu þeirra og notið listar þeirra. Hjá því verður ekki komist að kenna börnum um trúarbrögð eigi þau að fá skilið helstu afrek fortíðarinnar í myndlist og bókmenntum.

Þau þurfa til dæmis að þekkja dæmisögur Jesú, sögurnar af Móses, Abraham og Ísak og öðrum persónum Biblíunnar, og einnig eitt og annað úr grískri og rómverskri goðafræði, til að geta skilið menningu álfunnar, rétt eins og þau þurfa að kunna skil á æsum norrænnar goðafræði til að geta skilið margt í fornum bókmenntum okkar Íslendinga.

Trúarlegt uppeldi tel ég hins vegar vera hlutverk kirkju og heimila.