Þar til við sjáumst á ný

Við kvöddum elskulegan eiginmann, föður, afa, langafa, bróður, mág, frænda og góðan vin við hátíðlega athöfn í Dómkirkjunni í dag. Stundin var yndisleg í alla staði, og alveg í þeim anda sem hann hefði kosið sér.

Presturinn, sr. Hjálmar Jónsson, fléttaði inn í minningarorð sín ljóðum eftir pabba, sem verða okkur öllum hvatning til að lifa áfram í þeirri gleði og bjartsýni á tilveruna sem hann leitaðist við að rækta með samferðarfólki sínu, takast á við þau verkefni sem lífið færir okkur af einurð og þolgæði og með kærleika til meðbræðra okkar í hjarta og að leiðarljósi.

Af tónlistarflutningi langar mig sérstaklega að nefna einsöng Óskars Péturssonar, sem söng af mikilli næmni og innlifun lögin "Vorvindur", lag Sigvalda Kaldalóns við ljóð föðurafa okkar, Ragnars Ásgeirssonar, "Gras" eftir Sigfús Halldórsson við ljóð pabba, og "Ave María", einnig eftir Sigvalda Kaldalóns, við ljóð Indriða Einarssonar.

Dómkirkjukórinn söng nokkra alþekkta, gamla og góða sálma, Marteinn H. Friðriksson lék á orgelið og Hjörleifur Valsson lék lag á fiðlu. Frímúrarar stóðu heiðursvörð, svo sem tíðkast meðal þeirra þegar reglubræður falla frá.

Fyrir þetta allt hjartans þakkir, svo og til þeirra sem heiðruðu minningu pabba með nærveru sinni. Innilegar þakkir einnig til ykkar allra sem hafið sent mér samúðarkveðjur hérna á bloggsíðunni minni, stuðningur ykkar hefur verið kærkominn og ómetanlegur.

Ég ætla að skrifa hér upp aftur ljóðið eftir pabba sem ég skrifaði hér upp fyrr í minningu um hann, eftir minni, vegna þess að ég áttaði mig á því þegar ljóð og lag var sungið við jarðarförina að ég hafði ekki farið alls kostar rétt með það, í næstsíðustu línu seinna erindisins, í fyrra skiptið. 

 Gras

 

Sumir reyna að rekja

raunir og mæðuspor.

Grasið í minni götu

grænkaði aftur í vor.

 

Grasið er nú mín gleði

og gæfan er fólgin í því

að vita það eftir vetur

vaxa og grænka á ný.

 

- Úlfur Ragnarsson 

 

Úlfur og Ásta á leið í kveðjuhóf eldri borgara á Krít í september 2007