Þrettándinn

Í dag er þrettándi og síðasti dagur jóla, og sá dagur er helgaður vitringunum, eða konungunum þremur, eins og þeir eru kallaðir í enskumælandi löndum, Kaspar, Melkíor og Baltasar, sem færðu Jesúbarninu gersemar; gull, myrru og reykelsi.

Ekki ætla ég að hætta mér út í nánari útlistanir á þeim, enda ekki mjög fróð um þá, en veit þó að þeir hafa orðið tilefni ýmiss konar helgisagna í bókmenntum.

Ég fann ritsmíð um vitringana, eftir sr. Sigurð Ægisson, á Vísindavefnum og set tengil á hana HÉR.

Nú keppast menn við að sprengja jólin út hér í nágrenni við mig og vafalaust loga þrettándabrennur glatt hér og hvar um landið, og álfar og tröll á ferð. 

Föðuramma (eða er það orð ekki til í íslensku?) mín, sem var dönsk, hafði alltaf matarboð fyrir fjölskylduna á þrettándanum. Þá var höfð steikt önd í matinn, ef mögulega var hægt að úvega hana, þar sem þetta var fyrir tíma stórmarkaðanna. (Mig minnir samt að einhvern tíma hafi gæs orðið að nægja).

Vegna þessa fjölskylduboðs hefur þessi dagur alveg sérstaka merkingu fyrir mig, þar sem ég minnist alltaf ömmu Grethe á þessum degi.

Þessi sálmur er yfirleitt sunginn í tilefni af þrettándanum: smella hér: 

Myndina sem prýðir færsluna fann ég HÉR 

Merkileg tilviljun

Um daginn fann ég á netinu myndband með viðtali við rithöfundinn Kurt Vonnegut, og skellti því hér á bloggið mitt, af því mér fannst hann segja svo margt gott í því. Þá vissi ég ekkert annað um hann en að hann hefði skrifað bækurnar "Sláturhús fimm" (sem hann gaf sjálfur einkunnina A-plús, á sínum eigin einkunnarskala fyrir bækur sínar) og "Guð laun, hr. Rosewater" (sem hann gaf slétt A).

Þegar ég fór síðan, degi seinna, að viða að mér efni í sambandi við skrif mín hér um húmanisma, komst ég að því, mér til óblandinnar ánægju, að Kurt Vonnegut var heiðursforseti American Humanist Association (ASA) til dauðadags, 11. apríl, 2007. Nokkurn heiður tel ég að hljóti að hafi falist í því, þó svo að hann sjálfur hafi kallað þessa stöðu "that totally functionless capacity"!

Í framhaldi af þessu komst ég svo að því að Vonnegut trúði á æðri mátt. - Þannig að nú get ég huggað mig við að þessi frægi rithöfundur var maður sem einhverjir aðrir húmanist viðurkenndu að væri sannur húmanisti, þó hann væri trúaður, - í víðasta skilningi þess orðs, að sjálfsögðu. - Þó svo að meðlimir Siðmenntar myndu sennilega ekki taka hann gildan sem slíkan, samkvæmt þeirra skilgreiningu á nútíma húmanisma. En það er ekki mitt mál (lengur).  

- - - 

 Kærar þakkir fyrir aðstoðina, Kurt, hvar sem þú ert núna!  

 Ég vona að ég hafi ekki verið að gera það undanfarið sem þú      baðst  um á teikningunni þinni, sem ég læt fylgja færslunni, að yrði  ekki gert...

 En kannski léstu brenna þig...

 (Prófið að smella á myndina! )

Æ, æ...

Ég má hvergi vera memm...

Ég má ekki vera kristin, vegna þess að ég trúi ekki á upprisu holdsins eða eilíf endalok hinna trúlausu.

Ég má ekki vera húmanisti, vegna þess að ég er ekki trúlaus.

Vill ekki einhver segja mér hvort ég megi einhvers staðar vera memm...

Jú, ég veit, í Guðspekifélaginu...og svo er ég líka í fimmtudagsklúbbnum...

Góða nótt! ...þó örugglega séu nú flestir bloggvinir mínir sofnaðir, enda löngu kominn háttatími.