Ég er að velta því fyrir mér...

Ef fólk ákveður að "hoppa fram af" eins og ég kallaði það í kommenti hér á blogginu, eða kannsi að "hoppa af" það er að segja að hætta að borga af lánunum sínum og flytja úr landi, fær það þá fyrirgreiðslu í erlendum bönkum samt sem áður?

Er ekki allt svo tengt að bankar fái strax upplýsingar um vanskil frá heimalandinu? Alla vega á hinum Norðurlöndunum og á Schengen svæðinu? Yrði maður ekki að fara til Suður-Ameríku með fullt af dollurum upp á vasann eða í einhvern útnára heimsins til að slíkt gengi upp?

Er það þá ekki bara bankabókin og rassvasabókhaldið sem gildir, eins og hér heima? Nix kreditkort, núll lán, engar eignir, plúskort (fyrirframgreitt kort), og debetkort fyrir náð og miskunn síðar o.s.frv.

Vona að einhver geti svarað þessari spurningu minni.

Maður tárast

 

 Litla smáþjóðin í Atlantshafinu, sem sjálf gekk í gegnum viðlíka hremmingar á sínum tíma, er tilbúin að lána okkur.

Maður spyr sig samt, hafa þeir efni á þessu? Þurfa þeir ekki að nota peningana heima fyrir?

Maður klökknar við að lesa þetta

Hjartans þakkir, Færeyingar. Þið eruð bestir.

Færeyingar vilja lána Íslandi

Máltæki dagsins:

Quote of the Day
There is no wealth but life.
John Ruskin

Svo sannarlega umhugsunarvert.

Því miður...

...verð ég að viðurkenna að ekkert af því sem ég horfi nú á gerast í kringum sig kemur mér á óvart. Ég hef verið agndofa undanfarin ár yfir hinum svokallaða uppgangi í þjóðfélaginu, stórhýsi skutust upp úr jörðinni eins og gorkúlur, byggingarkranar gengu nánast allan sólarhringinn, fólk þeyttist um þjóðvegina á manndrápshraða á risajeppum sem kostuðu margar milljónir, flutt var inn grjót og eðalviður í tonnavís, innflutningur á alls kyns vörum sem teljast verða til munaðar (í mínum huga, alla vega) var gengdarlaus og á marga (ekki alla) hafði runnið algjört kaupæði.

Þetta var allt einhvern veginn svo fjarstæðukennt og algjörlega í andstæðu við það sem mér var innrætt í barnæsku. Ég er af þeirri kynslóð sem hóf vegferð sína með því að fá sparibauk sem á stóð "Græddur er geymdur eyrir", mig minnir að það hafi verið gjöf frá Búnaðarbankanum sem þá hét svo. Manni var innprentað að það væri dyggð að spara og eiga peninga í banka, að skulda umfram greiðslugetu væri óráðssía; að lifa á yfirdrætti þekktist ekki mér vitanlega.

Fyrir fæðingu mína hafði "blessað" stríðið fært landinu ástandið og Bretavinnuna, síðan tók "elsku" Kaninn við. Ég er fædd árið 1951 og man því ekki þessa tíma, en ennþá var þó borin virðing fyrir þeim gömlu viðhorfum til peninga sem ég lýsti hér að framan. 

Síðan kom óðaverðbólga. Henni fylgdi brenglun á verðskyni og viðmiðum í peningamálum, þá var um að gera að fjárfesta í steinsteypu (sem mér hefur alltaf fundist forljótt byggingarefni!) og skulda sem mest því lánin voru ekki verðtryggð, að spara varð fíflalegt, á því græddi enginn.

Svo tók pappírsbólan við. Fáir virtust muna eftir því að yfirdráttur er ekki raunverulegur höfuðstóll, skuldir eru ekki eignir nema á bankamáli, og enn var steinsteypuhugsunin við lýði, samhliða pappírsauðnum.

Græðgisvæðingin ríkti um allan hinn vestræna heim, en hvergi held ég að hún hafi verið eins áberandi og hér á landi, há hinum nýríku Íslendingum, þá er ég að tala um þjóðina sem heild, en ekki einstaklinga sem slíka. Þjóðin gleymdi sér á eyðslufylleríi og eftirsókn eftir vindi.

Nú standa eftir steyptir grunnar og byggingarframkvæmdir sem ekki eru til peningar til að klára. Eignir sem lokið hefur við eru skuldsettar upp í topp. Skuldir hækka, fólk missir unnvörpum vinnuna og sér ekki hvernig það á að fara að því að framfleyta sér og sínum á næstu mánuðum.

Á platta sem ég fann í Góða Hirðinum og hangir í eldhúsinu mínu stendur þessi speki:

"Undgå kredit

Lev trygt og frit."

Vonandi rís fuglinn Fönix enn úr öskunni.

Vaxtahækkun vegna IMF

I´m gonna spend, spend, spend!

Kona er nefnd Vivian Nicholson. Árið  1961 vann hún það sér til frægðar að vinna £152,319, hæstu upphæð sem þá hafði sést í getraunum breska fótboltans. Þegar blaðamaður spurði hana hvernig hún hygðist verja fénu varð hún fræg að eilífu í Bretlandi þegar hún svaraði:

"I´m gonna spend, spend, spend!"

Sem útleggst: Ég ætla að eyða, eyða, eyða. Kannski frekar: versla, versla, versla! Hljómar dálítið eins og Íslendingur í "erlendis"ferð, ekki satt?

Og hún stóð við orð sín. Svo rækilega að um tíma lifði hún á féló á Möltu, af öllum stöðum, ef mig misminnir ekki.

Eftir það vann hún sig upp frá þeim stað í tilverunni, og naut við það góðs af þeirri frægð sem henni hlotnaðist af eyðslunni, meðal annars með því að skrifa (ásamt öðrum) ævisögu sem kom út 1977.

Svo fræg er konan að gerður hefur verið um hana söngleikur (eftir leikriti frá 1998) sem að sjálfsögðu heitir "Spend, spend, spend". Hann var frumsýndur 1999 og er enn sýndur og gerir það gott víðsvegar um landið samkvæmt heimasíðu. Um söngleikinn og frægðarferil Viv má lesa hér.

Wikipedia: Spend spend spend