inni í litlu húsi

Kæru bloggvinir,

nú ætla ég að rjúfa langt blogghlé til þess að segja ykkur frá því að í gær kom ég heim eftir vikudvöl á vegum Líknar- og vinafélagsins Bergmál að Sólheimum í Grímsnesi. Þar var í einu orði sagt dásamlegt að dvelja.

Í dag skrapp ég svo í Ljósið og fékk mér hádegisverð. Því miður treysti ég mér ekki með svo stuttum fyrirvara í berjatínsluferð sem nokkrar konur voru að leggja af stað í upp í Skorradal, þó svo  að aðalsprautan í þeirri ferð væri ein kvennanna sem daginn áður hafði haft til morgunmatinn fyrir mig fyrir austan, það er að segja mín kæra Þóranna.

Venjulega fer ég svo í slökun eftir matinn, en þar sem óvenjulega lítið var um að vera í Ljósinu þennan föstudag (konurnar stroknar í berjamó! ;)) gekk ég bara heim til mín eftir matinn, og hef svo dundað mér hér heima.

Keypti í Ljósinu handverksmuni sem ekki verður nánar greint frá hér, þar sem ég hef hugsað mér að nota þá til jólagjafa. Þeim sem langar til að fræðast meira bendi ég á handverksmarkað sem Ljósið ætlar að efna til í vetur, um hann má lesa á vefsíðu félagsins.

Dagarnir mínir núna eru hver öðrum betri. Það er yndislegt að finna heilsuna batna og finna hvað allir í kringum mig eru boðnir og búnir að hjálpa mér á allan hátt, það er ómetanlegt. Ég er ótrúlega hress og orkumikil þessa dagana og sjónin og líðanin fer stöðugt batnandi.

Ég fór í gær í viðtal hjá tauglækni vegna blóðtappans sem ég fékk, það er ekki afráðið hvort ég fer í blóðþynningarmeðferð til að fyrirbyggja að þetta endurtaki sig, eða hvort hjartamagnýlið verður látið duga. Það voru ekki komnar niðurstöður inn í tölvuna úr rannsóknum sem ég fór í meðan ég lá inni, sem mér þykir dálítið mikill seinagangur, en læknirinn ætlar að hringja í mig í næstu viku þegar hann verður búinn að sjá þær og ráðfæra sig við Jakob, krabbameinslækninn minn.

Tími hjá auglækni á þriðjudaginn. Síðan hitti ég Jakob á fimmtudaginn kemur og þá verður afráðið með hvernig meðferð verður hagað í framtíðinni. En ég er alla vega alveg ákveðin í því að ég vil heldur lifa góða daga það sem eftir er, heldur en að lifa einhverjum mánuðum lengur með harmkvælum og sárlasin.

Í dag var hann Úlfur minn að snúast með mér í bænum, fyrst að hjálpa mér við að skipta úr Vodafone yfir í Símann (!), sækja nýjan router, og svo fóru við í Ikea og ég keypti mér nýtt náttborð, hvítt með góðum hillum, og voða fallegan hvítan lampa með skermi með blómamyndstri til þess að hafa á nýja náttborðinu og nú er ég er alsæl með þetta.

Mikið óskaplega andar maður léttar að finna að vorið er á næsta leyti og vetrargosarnir eru komnir upp úr moldinni. Bráðum fer allt að springa út.

Þessi meðferð sem ég er í sýnir sig að vera meira töff en haldið var til að byrja með að hún yrði. Við myndatöku fyrir hálfum mánuði kom í ljós að allan tímann frá því að ég byrjaði í meðferðinni eru búin að vera tvö lítil æxli í lifrinni minni, sem sjást á eldri myndum, á nýjustu myndinni hafa þau afmarkast svo þau greindust loksins, en þau hafa ekki stækkað á henni frá því á þeim eldri.

Sprautulyfið virkar ekki á þessi æxli, svo nú er ég komin á tvöfalda meðferð, pillur og sprautur, takk fyrir. Í dag er ég búin að vera ansi lasin, flökurt og með svima, svo bætist við að sjónin er í klessu, ég geng hér um með sjóriðu alla daga, misslæmt, stundum skárra stundum verra. Jæja, mér líður ekki vel í dag, ég ætla ekki að skrifa meira núna, en það er léttir að setjast við tövuna og skrifa þetta, þó svo það sé með lepp fyrir öðru auga til að halda haus.

Elsku vinir, ég þigg alla orku og góða strauma til þess að komast í gegnum þessa þraut.

Guð blessi ykkur öll.

Myndin hér fyrir ofan er af mér og stóru systrum mínum. Erum við ekki sætar?

Kæri bloggvinir! Gleðifréttir af mér. Ég fór í blóðprufu og sprautu í gær, og það sýndi sig að allt gengur vel, líkaminn stenst álagið og lyfið er að virka. Andlega heilsan er líka orðin miklu betri, ég hef fengið frábæra aðstoð og stuðing frá systur minni og mági í þeim efnum, svo og hefur mágur minn, sem er listakokkur, keppst við að troða í mig hollum mat, þar sem ég var orðin mjög lystarlítil, en nú er matarlystin að koma til baka. Svo fór ég til kínversks læknis í dag og fékk meðferð og góð ráð um hvernig ég get styrkt mig til að takast á við sjúkdóminn. Svo nú er allt á uppleið hjá þessari konu sem hér skrifar.

Næsta sprauta 15. janúar, og 21. janúar flýg ég síðan til Kanarí með vinkonu minni, móður minni og tveimur systrum hennar. Það verður gott að baða sig í sólinni í tvær vikur, sólskin og gróður hafa alltaf verið hollvinir mínir hvað heilsuna varðar, eins og svo margra annarra.

...á litla Íslandi taka menn sér skókastið til fyrirmyndar og henda skóm í Alþingishúsið. Enginn var þó handtekinn hér fyrir tiltækið.

Mér hefur alltaf þótt hrikalega dónalegur sá siður, sé eitthvað að marka bíómyndir, sem sumir ameríkskir "bossar" virðast viðhafa, sem sé sá að slengja fótunum upp á skrifborð og láta sólana jafnvel vísa að viðmælandanum. Ímyndið ykkur ef konur gerðu þetta! Eins og hér á myndinni. Annars held ég ekki að Íslendingar geri þetta almennt, þeir eru betur siðaðir en svo, hvað þetta varðar.

	„Bush-skór“ vinsælir
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Þessa dægilegu mynd tók hann Per vinnufélagi minn af mér einu sinni þegar hann mætti til vinnu að morgni dags, en ég á leið heim af næturvakt, galvösk eins og sjá má. Mig minnir að þetta hafi verið 1999.

Mér hefur alltaf þótt voða vænt um þessa mynd, þetta var svo góð deild að vinna á, þó oft væri hún þung. 

Svínn Per var engill deildarinnar, bráðadeild fyrir aldraða, eða öldrunarmatsdeildina, þann tíma sem hann vann þar. Hann vann í ræstingunum, alltaf með bros á vör handa öllum sem hann mætti, ljúflingur sem vann verkin sín óaðfinnanlega og hjálpaði okkur sjúkraliðum við umönnun sjúklinganna sem mest hann mátti, alltaf tilbúinn að rétta hjálparhönd. Hann bræddi meira að segja svo hjarta einnar gamallar, fatlaðrar og geðstiðrar konu, sem yfirleitt hreytti í okkur hin ónotum, ef henni þótti hægt ganga eða við ekki nógu fljót að skilja hvað hún vildi eða hana vantaði, að á endanum sinnti Per henni alfarið á sínum vinnutíma þann tíma sem hún var hjá okkur, og var þá á móti litið framhjá því þó eitthvað yrði eftir hvað varðaði ræstinguna sem hann átti að sjá um.

Því miður var Per einn af þeim sem eru of góðir fyrir þennan heim, eða heimurinn of harður fyrir þá, og að lokum fór það svo að hann hætti hjá okkur. Vonandi hefur hann samt náð sér á strik aftur.

Kæri Per, hvar sem þú ert núna, þá sendi ég þér bestu þakkir fyrir samveruna á 32-A.

Þá var bráðmóttaka aldraðra staðsett á 32-A í Geðdeildarhúsi Landspítalans við Hringbraut, á sama stað og tauglækningadeildin var þá á, enda átti starfsfólk þessara tveggja deilda mikil samskipti, þar sem þær deildu aðstöðu að mörgu leyti. Enda fór það svo að seinna tók ég til starfa á taugalækningadeildinni, einmitt vegna þess hve vel ég hafði kynnst starfinu og starfsfólkinu þar á þessum tíma. Sem veldur því að ég ruglaðist í seinustu færslu þegar ég sagði að ég hefði byrjað aftur á gömlu deildinni minni eftir veikindin, því þannig var tilfinningin, þá minnir mig að bráðadeild fyrir aldraða hafi þegar verið komin í Fossvoginn, en tauglækningadeildin var aftur á móti til bráðbirgða á A-7, í elsta hluta spítalans, beint á móti þar sem nú er göngudeild krabbameinssjúkra.

Tvær góðar á árshátið Lansans í apríl (?) árið 2000, önnur á tauginni en hin á öldrun.

Ég horfði í gærkvöldi á merkilegan þátt um HIV á RÚV. Það var breski leikarinn Stepen Fry sem ræddi við alls konar fólk um HIV og AIDS, bæði í Bretlandi og Suður-Afríku. Þetta var fyrri þáttur af tveimur, seinni þátturinn verður næsta mánudagskvöld (held ég).

Ég hef alltaf haldið mikið upp á Stephen og fundist hann frábær leikari. Mér hefur líka alltaf fundist hann furðulega líkur Oscar Wilde í útliti, eftir myndum að dæma. Báðir voru/eru þess utan samkynhneigðir. Enda var leikarinn fenginn til að leika rithöfundinn í kvikmynd um hann (frá 1997), hver annar? Greinilega fleirum sem finnst það sama og mér! Mig minnir að þessi mynd væri mjög góð, enda ekki við öðru að búast þegar annar eins afbragðs leikari tekur að sér aðalhlutverkið.